Οικογένεια. Γονείς. Παιδιά. Όλοι για έναν και ένας για όλους, στις καλύτερες περιπτώσεις.Σ΄όλη σου τη ζωή ακούς από τα χείλη τους την στάνταρ ατάκα: '' ξέρεις τι θυσίες έχω κάνει εγώ για σένα?"' και στο χει πετάξει περισσότερες φορές από όσο το έχει τραγουδήσει η Άντζελα Δημητρίου!
Και δεν είναι πως δεν έχουν κάνει θυσίες για σένα, γιατί έχουν κάνει. Έχουν στερηθεί πολλά για σένα. Αλλά αυτό γίνεται όταν γίνεσαι γονιός. Βάζεις στην άκρη τον εγωισμό σου και το είναι σου και παραμερίζεις κάθε κομμάτι του εαυτού σου για να αφοσιωθείς σε αυτό το πλάσμα που μόλις έφερες στον κόσμο. Το να γίνει κανείς γονιός είναι η πιο σοβαρή απόφαση και με αυτή πρέπει να πορεύεται στη συνέχεια της ζωής του, εφόσον ο ίδιος την έχει επιλέξει.
Έχω την εντύπωση ότι όλοι μας, ανά περιόδους, έχουμε ζήσει τις ζωές των άλλων. Είτε γιατί έχουμε υποστεί πλύση εγκεφάλου, είτε γιατί υποσυνείδητα θέλουμε να ικανοποιήσουμε τους γονείς μας για όσα δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Είναι συνηθισμένο γεγονός το να έχει ένα πάθος ο γονιός το οποίο δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει και να προσπαθεί να το περάσει στα παιδιά του. Και όλα αυτά γιατί μέσα από τα ''σπλάχνα'' τους βλέπουν τους ίδιους τους εαυτούς τους. Πόσοι γονείς δεν θέλανε να γίνουν πχ γιατροί και το ''φύτεψαν'' στο παιδί τους; Πόσες μανάδες δεν μπόρεσαν να γίνουν μπαλαρίνες και γράψανε τις κόρες τους από τα τρία σε σχολές χορού για να γίνουν χορεύτριες;
Αλλά δεν είναι έτσι. Η ζωή μας ανήκει. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και είναι υπεύθυνος γι αυτές.Όσο και αν αγαπάει κανείς την οικογένεια του, δεν είναι υγιές να ζει τα όνειρα των γονιών του. Μόνο εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε το καλό μας και την ευτυχία μας. Είμαστε μοναδικοί σ΄αυτό τον κόσμο και οφείλουμε να σεβαστούμε την μοναδικότητα μας.
Μπορεί να τους πληγώσουμε με τα μονοπάτια θα θελήσουμε να περπατήσουμε, αλλά στο τέλος ακόμα και τα ίδια τα λάθη θα΄ναι αναπόσπαστο κομμάτι της δικής μας ζωής.
katia
Και δεν είναι πως δεν έχουν κάνει θυσίες για σένα, γιατί έχουν κάνει. Έχουν στερηθεί πολλά για σένα. Αλλά αυτό γίνεται όταν γίνεσαι γονιός. Βάζεις στην άκρη τον εγωισμό σου και το είναι σου και παραμερίζεις κάθε κομμάτι του εαυτού σου για να αφοσιωθείς σε αυτό το πλάσμα που μόλις έφερες στον κόσμο. Το να γίνει κανείς γονιός είναι η πιο σοβαρή απόφαση και με αυτή πρέπει να πορεύεται στη συνέχεια της ζωής του, εφόσον ο ίδιος την έχει επιλέξει.
Έχω την εντύπωση ότι όλοι μας, ανά περιόδους, έχουμε ζήσει τις ζωές των άλλων. Είτε γιατί έχουμε υποστεί πλύση εγκεφάλου, είτε γιατί υποσυνείδητα θέλουμε να ικανοποιήσουμε τους γονείς μας για όσα δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Είναι συνηθισμένο γεγονός το να έχει ένα πάθος ο γονιός το οποίο δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει και να προσπαθεί να το περάσει στα παιδιά του. Και όλα αυτά γιατί μέσα από τα ''σπλάχνα'' τους βλέπουν τους ίδιους τους εαυτούς τους. Πόσοι γονείς δεν θέλανε να γίνουν πχ γιατροί και το ''φύτεψαν'' στο παιδί τους; Πόσες μανάδες δεν μπόρεσαν να γίνουν μπαλαρίνες και γράψανε τις κόρες τους από τα τρία σε σχολές χορού για να γίνουν χορεύτριες;
Αλλά δεν είναι έτσι. Η ζωή μας ανήκει. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και είναι υπεύθυνος γι αυτές.Όσο και αν αγαπάει κανείς την οικογένεια του, δεν είναι υγιές να ζει τα όνειρα των γονιών του. Μόνο εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε το καλό μας και την ευτυχία μας. Είμαστε μοναδικοί σ΄αυτό τον κόσμο και οφείλουμε να σεβαστούμε την μοναδικότητα μας.
Μπορεί να τους πληγώσουμε με τα μονοπάτια θα θελήσουμε να περπατήσουμε, αλλά στο τέλος ακόμα και τα ίδια τα λάθη θα΄ναι αναπόσπαστο κομμάτι της δικής μας ζωής.
katia
