Την κοιτάς που κοιμάται σαν πουλάκι και χαμογελάς ασυναίσθητα. ''Πόση ευτυχία μπορεί να σου φέρει ένας άνθρωπος;'' Αναρωτιέσαι σιωπηλά και την σκεπάζεις τρυφερά με την αγάπη σου.
Επειδή όμως άνθρωπος είσαι και άνθρωποι είμαστε όλοι μας, έρχεται η στιγμή που κάνει το μοιραίο λάθος: αυτόματα ξεχνάς το υπέροχο χθεσινό βράδυ σας. Ξεχνάς την αγάπη που της έχεις, φοράς τα γυαλιά σου και με αυστηρό ύφος κάθεσαι στο πιο ψηλό έδρανο και την δικάζεις ανελέητα: λες και είναι μια ξένη, λες και συ είσαι ο Θεός που δεν κάνει ποτέ λάθος.
Γίνεσαι επικριτική και σκληρή και αφήνεις στην άκρη όλα αυτά τα δεκαπέντε χρόνια που μοιραστήκατε: Δάκρυα, πόνος, χαρά και ευτυχία...όλα μαζί, κάθε στιγμή.
Εκείνη αρνείται να σε χάσει και κάνει πίσω. Επιβεβαιωμένη και λυτρωμένη με ύφος εκατό καρδιναλίων της δίνεις ''χάρη'' για να συνεχίσει να υπάρχει στην ζωή σου. Γιατί είσαι large και ξέρεις να συγχωρείς.
Μέχρι που έρχεται η ώρα που κάνεις εσύ το λάθος. Όσο προσεκτική κι αν είσαι, όσο κι αν δεν θες να την πληγώσεις. Και τότε η αλήθεια σε ταρακουνά για να την κοιτάξεις κατάματα με θάρρος και τόλμη: είσαι εσύ αυτή που πρέπει να καθίσει στο κατηγορητήριο αυτή τη φορά. Είσαι εσύ η ένοχη και δεν σ΄αρέσει καθόλου.
Για πρώτη φορά μπαίνεις στη θέση όλων των φίλων σου που μπορεί να σε έχουν πληγώσει άθελα τους κάποιες φορές. Νιώθεις άσχημα...πολύ άσχημα. Αναρωτιέσαι γιατί ήσουν τόσο υπερόπτης και τόσο απαιτητική. Αναρωτιέσαι γιατί σε κάθε στραβοπάτημα τους, ξεχνούσες έτσι απλά κάθε ξενύχτι και κάθε γέλιο.
Αναθεωρείς...ζητάς συγνώμη για όλα όσα την πλήγωσαν και συνειδητοποιείς τα λάθη σου στο πέρασμα του χρόνου. Υπόσχεσαι στον εαυτό σου και στην σχέση σου πως την επόμενη φορά που θα σε πειράξει κάτι δεν θα ξεχάσεις πόσο πολύ σου στάθηκε αυτός ο άνθρωπος, ούτε θα βιαστείς να δικάσεις εν βρασμώ ψυχής : απλά θα καταλάβεις επιτέλους πως ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και συμπεριφέρεται διαφορετικά από σένα. Θα καταλάβεις πως όλοι είμαστε μοναδικοί σ΄αυτόν τον κόσμο και αγαπάμε με τον δικό μας παράξενο τρόπο.
Katia
