Της Μυρσίνης Κωστοπούλου
Πώς επιλέγουμε τον σύντροφό μας; Οι λόγοι είναι πολύπλοκοι και συχνά διαφεύγουν από τη συνείδησή μας. Καθοριστικό ρόλο παίζουν:
* Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της προσωπικότητάς μας που, αν και ευμετάβλητα, δεν παύουν να καθορίζουν τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας.
* Η συγκυρία της στιγμής
* Οι αναπαραστάσεις που κουβαλάμε μέσα μας ως προς τι είναι μία σχέση και κυρίως τι σημαίνει για εμάς μία ικανοποιητική και ευτυχισμένη σχέση (υποκειμενικές προφανώς για τον καθένα έννοιες, που δεν υπόκεινται σε αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης). Σημαντικό ρόλο παίζει ο βαθμός της προσήλωσής μας στις κοινωνικές επιταγές και τις θεσμικές προεκτάσεις τους.
Τα παιδικά βιώματα
Σημαντικό, αν όχι πρωτεύοντα, ρόλο διαδραματίζουν εδώ τα παιδικά μας βιώματα. Κάθε ιστορία σχέσης κουβαλά μαζί της και ένα παρελθόν. Τα πρόσωπα δεν είναι ποτέ μόνο δύο. Η ψυχολογία μάς διδάσκει ότι σε μία σχέση δεν συναντώνται μόνο δύο πρόσωπα, αλλά και το παρελθόν και οι ιστορίες της ζωής τους. Ο άλλος είναι μία λευκή οθόνη, που πάνω της προβάλλουμε χαρακτηριστικά, ρόλους και ανεκπλήρωτες επιθυμίες που μας ταξιδεύουν πίσω στην παντοδυναμία της παιδικής ηλικίας.
Είναι η περίοδος της ζωής μας, όπου οι σημαντικοί Άλλοι (συνήθως οι γονείς μας) λειτουργούν ως πρότυπα. Πρότυπα είτε προς μίμηση είτε προς αποφυγή.
Τα πρότυπα όμως αποδεικνύονται καθ΄ οδόν εύθραυστα και ευάλωτα. Το πρότυπο της γονεϊκής σχέσης δεν καταφέρνει συχνά να πείσει για την αυθεντικότητα και την αξία του. Το παιδί ως ενήλικος τείνει να αναπαράγει τη δυσλειτουργία αυτή ή καταφέρνει να την υπερβεί.
Έτσι, λοιπόν, στην ενήλικη ζωή μας ξαναζούμε τη σχέση των γονιών μας είτε με το να την επαναλάβουμε (καταναγκασμοί επανάληψης) είτε με το να ξαναγράψουμε την ιστορία αλλιώς, αποφεύγοντας προηγούμενες ματαιώσεις ή τραύματα.
Στην πρώτη περίπτωση, κινδυνεύουμε να πέσουμε ξανά και ξανά στις ίδιες παγίδες. Μπορεί π.χ. να διαχειριζόμαστε το παιδικό βίωμα ενός ψυχρού πατέρα, επιλέγοντας ασυνείδητα αντίστοιχους συντρόφους, διαιωνίζοντας έτσι μία μόνιμη συναισθηματική στέρηση και μοναξιά μέσα μας.
Στη δεύτερη περίπτωση, αποδεχόμαστε αυτό που μας συνέβη (η ψυχοθεραπεία εδώ βοηθά) και αρχίζουμε να προσπαθούμε συνειδητά να αποφύγουμε πρόσωπα/καταστάσεις που π.χ. θα μας εγκαταλείψουν, θα μας κακοποιήσουν και θα μας στερήσουν συναισθηματικά, υπέρ ενός εσωτερικευμένου «καλού γονέα».
Ο ψυχισμός είναι τόσο πολύπλοκος που, είτε το θέλουμε είτε όχι, μια ερωτική σχέση σπάνια είναι τόσο αποκρυσταλλωμένη και διάφανη, ώστε τα κίνητρά μας να είναι απόλυτα ξεκάθαρα. Αλλά αυτό ίσως και να είναι η όλη γοητεία του έρωτα.
Η Μυρσίνη Κωστοπούλου είναι ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια (Ρh.D). Εmail: myrsi@hol.gr
Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία
* Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της προσωπικότητάς μας που, αν και ευμετάβλητα, δεν παύουν να καθορίζουν τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας.
* Η συγκυρία της στιγμής
* Οι αναπαραστάσεις που κουβαλάμε μέσα μας ως προς τι είναι μία σχέση και κυρίως τι σημαίνει για εμάς μία ικανοποιητική και ευτυχισμένη σχέση (υποκειμενικές προφανώς για τον καθένα έννοιες, που δεν υπόκεινται σε αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης). Σημαντικό ρόλο παίζει ο βαθμός της προσήλωσής μας στις κοινωνικές επιταγές και τις θεσμικές προεκτάσεις τους.
Τα παιδικά βιώματα
Σημαντικό, αν όχι πρωτεύοντα, ρόλο διαδραματίζουν εδώ τα παιδικά μας βιώματα. Κάθε ιστορία σχέσης κουβαλά μαζί της και ένα παρελθόν. Τα πρόσωπα δεν είναι ποτέ μόνο δύο. Η ψυχολογία μάς διδάσκει ότι σε μία σχέση δεν συναντώνται μόνο δύο πρόσωπα, αλλά και το παρελθόν και οι ιστορίες της ζωής τους. Ο άλλος είναι μία λευκή οθόνη, που πάνω της προβάλλουμε χαρακτηριστικά, ρόλους και ανεκπλήρωτες επιθυμίες που μας ταξιδεύουν πίσω στην παντοδυναμία της παιδικής ηλικίας.
Είναι η περίοδος της ζωής μας, όπου οι σημαντικοί Άλλοι (συνήθως οι γονείς μας) λειτουργούν ως πρότυπα. Πρότυπα είτε προς μίμηση είτε προς αποφυγή.
Τα πρότυπα όμως αποδεικνύονται καθ΄ οδόν εύθραυστα και ευάλωτα. Το πρότυπο της γονεϊκής σχέσης δεν καταφέρνει συχνά να πείσει για την αυθεντικότητα και την αξία του. Το παιδί ως ενήλικος τείνει να αναπαράγει τη δυσλειτουργία αυτή ή καταφέρνει να την υπερβεί.
Έτσι, λοιπόν, στην ενήλικη ζωή μας ξαναζούμε τη σχέση των γονιών μας είτε με το να την επαναλάβουμε (καταναγκασμοί επανάληψης) είτε με το να ξαναγράψουμε την ιστορία αλλιώς, αποφεύγοντας προηγούμενες ματαιώσεις ή τραύματα.
Στην πρώτη περίπτωση, κινδυνεύουμε να πέσουμε ξανά και ξανά στις ίδιες παγίδες. Μπορεί π.χ. να διαχειριζόμαστε το παιδικό βίωμα ενός ψυχρού πατέρα, επιλέγοντας ασυνείδητα αντίστοιχους συντρόφους, διαιωνίζοντας έτσι μία μόνιμη συναισθηματική στέρηση και μοναξιά μέσα μας.
Στη δεύτερη περίπτωση, αποδεχόμαστε αυτό που μας συνέβη (η ψυχοθεραπεία εδώ βοηθά) και αρχίζουμε να προσπαθούμε συνειδητά να αποφύγουμε πρόσωπα/καταστάσεις που π.χ. θα μας εγκαταλείψουν, θα μας κακοποιήσουν και θα μας στερήσουν συναισθηματικά, υπέρ ενός εσωτερικευμένου «καλού γονέα».
Ο ψυχισμός είναι τόσο πολύπλοκος που, είτε το θέλουμε είτε όχι, μια ερωτική σχέση σπάνια είναι τόσο αποκρυσταλλωμένη και διάφανη, ώστε τα κίνητρά μας να είναι απόλυτα ξεκάθαρα. Αλλά αυτό ίσως και να είναι η όλη γοητεία του έρωτα.
Η Μυρσίνη Κωστοπούλου είναι ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια (Ρh.D). Εmail: myrsi@hol.gr
Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία
