Κάποτε έκτιζες όνειρα μαζί του. Πίστευες πως μετά από χρόνια θα χαίδευες τα γκρίζα μαλλιά του και θα απολάμβανες τη δύση της ζωής σου στο πλάι του. Nόμιζες πως θα μοιραζόσασταν κάθε χαρά και κάθε δάκρυ. Νόμιζες πως η ζωή σας θα ΄ναι ένας κοινός δρόμος, δύο ποτάμια που καταλήγουν στην ίδια θάλασσα. Ένα φεγγάρι που γινόταν ένα με τον ήλιο κάθε ξημέρωμα. Δυο σώματα σε μία ψυχή.
Αλλά έκανες λάθος. Εσύ ή εκείνος. Δεν έχει σημασία. Η αγάπη που πλημμύριζε τα σωθικά σας έγινε πόνος και δάκρυα. Η ελπίδα σας πέθανε εκείνο το βράδυ που έκλεισε πίσω του την πόρτα και μαζί με αυτήν έκλεισε και ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ζωή σας.
Έχει περάσει καιρός και η πίκρα δεν λέει να μαλακώσει.Κοιτάζεις τις φωτογραφίες του γάμου σας. Χωρίς να το καταλάβεις τα δάκρυα πέφτουνε βροχή. Χαζεύεις τα ευτυχισμένα χαμόγελα. Τον αγγίζεις. Κλείνεις τα μάτια με δύναμη. Εύχεσαι όταν τα ανοίξεις να ξυπνήσεις από έναν κακό εφιάλτη. Τα ανοίγεις . Κι όμως ο πόνος είναι εκεί. Κάθεται απέναντι σου και σε κοιτάζει κατάματα. Με σκληρότητα, χωρίς καμία συμπόνια.
Τότε τα βλέπεις όλα πιο καθαρά. Αποφασίζεις πως τίποτα δεν μπορεί να γίνεται τυχαία. Αποφασίζεις να πάρεις την ζωή στα χέρια σου και να ζήσεις. Πεισμώνεις. Φοβάσαι. Αλλά γνωρίζεις: η ζωή είναι γλυκιά και σε περιμένει εκεί στο γνωστό μέρος να την πάρεις από το χέρι και να ζήσεις και πάλι ευτυχισμένη και ανέμελη. Το οφείλεις...στην ψυχή σου...
by katia αφιερωμένο στην γ.
