Καρκίνος. Μια λέξη εφιάλτης. Μια λέξη κραυγή.Γύρω σου ακούς συχνά περιστατικά που σου κόβουν την ανάσα. Φόβος. Φόβος μην χτυπήσει και τη δική σου πόρτα. Μην χτυπήσει την πόρτα κάποιου ανθρώπου που αγαπάς.
Η Farrah Fawcett είχε ξεστομίσει μια φράση που μου τσάκισε την ψυχή: ''φοβάμαι μήπως δεν ακούσω ξανά τις σταλαγματιές να χτυπάνε στο τζάμι μου.Φοβάμαι μήπως δεν ξαναδώ τον ήλιο. ''
Εκεί πάγωσε όλο μου το είναι. Ήθελα να την προστατεύσω κι ας μην την γνώριζα. Ήθελα να την πάρω από το μουντό, ψυχρό νοσοκομείο και να την πάω σε μια παραλία να μυρίσει το κύμα, να νιώσει τον ήλιο να της χαϊδεύει το κορμί στάλα στάλα.Ήθελα να την πάω εκεί για να νιώσει...
Είναι φρικτό να ξέρεις πως θα πεθάνεις σύντομα. Μάλλον εμείς οι άνθρωποι μέσα μας πιστεύουμε πως θα ζήσουμε αιώνια. Τι κι αν πεθαίνουν γύρω μας; Εμείς συμπεριφερόμαστε αλαζονικά στο θαύμα που λέγεται ζωή: θυμώνουμε με το παραμικρό, νιώθουμε μίσος και κακία για τον διπλανό μας. Αναβάλουμε συνέχεια πράγματα που ίσως να μην προλάβουμε να τα κάνουμε. Ζούμε σαν ρομποτάκια που εκτελούν ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα. Δεν αισθανόμαστε, δεν αγαπάμε, δεν ζούμε...
Αυτό είναι ένα μάθημα ζωής που οι καρκινοπαθείς μαθαίνουνε καλά.
Είναι πολλοί εκείνοι που εκτίμησαν τη ζωή τους μετά τον καρκίνο και έζησαν καλύτερα και από κείνους που ήταν απόλυτα υγιής. Είναι πολλοί βέβαια και εκείνοι που δεν πρόλαβαν, όσο κι αν το θέλανε, όσο κι αν πάλεψαν με τον ίδιο το θάνατο.
Πλέον επτά στους δέκα καρκινοπαθής ζούνε φυσιολογικά για πολλά χρόνια. Η ενημέρωση και η ιατρική προχωράνε με ραγδαίους ρυθμούς και συντελούν σημαντικά στην αντιμετώπιση του. Στα πρώτα στάδια τις περισσότερες φορές είναι θεραπεύσιμος.Γι αυτό το παν είναι η πρόληψη!
Η συναισθηματική και ψυχολογική υποστήριξη αποτελεί σημαντικό παράγοντα στην εξάλειψη του, καθώς οι καρκινοπαθείς νιώθουν οργισμένοι γιατί χάσανε τον έλεγχο της ζωής τους. Πλημμυρίζουνε από θυμό και παράπονο γιατί έτυχε σε εκείνους, γιατί φοβούνται μήπως πάψουν να γεύονται το γαϊτανάκι της ζωής.
Κι όμως οι περισσότεροι από τους καρκινοπαθείς βγαίνουν νικητές και συνεχίζουν να ζουν. Γιατί καθημερινά μάχονται με το θάνατο και μπορεί να έχουν χάσει κάποιες μάχες, αλλά συνήθως κερδίζουν τον πόλεμο! Και το μόνο που μπορώ να πω αυθόρμητα σε αυτούς τους ανθρώπους είναι ένα: respect
Katia
