Είναι με τον Αντώνη τέσσερα χρόνια και κάτι. Έχει πάψει πλέον να μετράει τους μήνες όπως στην αρχή. Μετά από πολέμους και ατελείωτες μάχες, κατάφεραν να βρούνε την χρυσή τομή στην σχέση τους. Ισορρόπησαν και κάνανε συμβιβασμούς για να είναι μπορέσουν να συνυπάρξουν. Τόσο κλάμα δεν έριξε ούτε η Μάρθα Βούρτση! Αλλά στο τέλος νικήσανε και μάθανε να ζούνε αρμονικά ο ένας με τον άλλον. Τώρα εκείνη κάθεται αναπαυμένη στις δάφνες της, στον καφέ καναπέ που συμφωνήσανε από κοινού να αγοράσουνε πριν λίγους μήνες. Έχουν λύσει τα θέματα τους και απολαμβάνουν την ηρεμία και την ασφάλεια της αγάπης τους. Μέχρι που εκείνη σαν γυναίκα που είναι, αρχίζει να τρώγεται με τα ρούχα της. Κάτι της φταίει αλλά δεν ξέρει τι και είναι έτοιμη να επιτεθεί: Φοράει και πάλι την παραλλαγή, το κράνος, παίρνει το όπλο της και κρύβεται πίσω από τον καναπέ σε θέση βολής.Ο άμοιρος ο Αντωνάκης μπαίνει ανέμελος στο σπίτι και οι σφαίρες αρχίζουν να τον πετυχαίνουν ξυστά! Αμύνεται χωρίς να επιτίθεται και προσπαθεί μάταια ο καψερός να καταλάβει τι συνέβη απ΄το πουθενά. ΄Αβυσσος η ψυχή της γυναίκας Αντωνάκη μου...Που να φανταστείς πως εκείνη σάλταρε από την ρουτίνα; Που να φανταστείς ότι το μόνο που ήθελε να σου πει είναι να βγείτε ξανά ένα ραντεβού χωρίς να σε δει και πάλι με εκείνη την μπλούζα του ολυμπιακού που έχει λιώσει πάνω σου; Ο Αντωνάκης φεύγει απ ΄το σπίτι μονολογόντας ''πόσο τρελές είναι οι γυναίκες Θεέ μου''. Εκείνη βγάζει το ''κράνος'' και αρχίζει να αναρωτιέται τι έκανε. Το μόνο που ήθελε ήταν να την φλερτάρει λίγο...να της δείξει πως ακόμα την διεκδικεί και την ποθεί όπως πρώτα. Αλλά ο εγωισμός της δεν της επέτρεψε να του το πει. Απλά έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα Οι ώρες περάσανε και ο Αντώνης δεν είχε γυρίσει. Ξάπλωσε στο κρεβάτι τους και ένιωσε πιο μόνη από ποτέ. Τέτοια ώρα θα βλέπανε τον Λαζόπουλο και θα τρώγανε πίτσα. Ένιωσε να την λούζει κρύος ιδρώτας. Φοβήθηκε μήπως δεν ξαναγύρναγε πίσω. Του τηλεφώνησε και εκείνος γύρισε μετά από λίγο. Την πήρε αμέσως αγκαλιά, γιατί είναι άντρας και οι άντρες δεν κρατάνε μούτρα. Ένιωσε τόση ασφάλεια στην αγκαλιά του, που τότε κατάλαβε το λάθος της: πως ακόμα και η ρουτίνα...έχει την ομορφιά της! katia
