Πώς να περιγράψει κανείς την θλίψη του όταν βλέπει την χώρα που γεννήθηκε και αγάπησε να βυθίζεται στο κενό; Πώς να εκφράσει ένας νέος άνθρωπος τον φόβο του μήπως δεν προλάβει να πραγματοποιήσει τα όνειρα που έκανε; Πώς να απαλύνουμε τον πόνο στις οικογένειες που χάσανε τους δικούς ανθρώπους , την ημέρα που έγινε η πορεία στην Αθήνα στις 5 Μαίου; Είμαι τόσο οργισμένη που νομίζω πως θα εκραγώ:Κάθε μέρα βρίσκουν και από ένα πτώμα! Άνθρωποι αυτοκτονούν! Άνθρωποι πεινάνε! Αναρωτιέμαι γιατί θέλουν να μας καταστρέψουν. Γιατί μπήκαμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ενώ μπορούσαμε να ξεχρεώσουμε πουλώντας την ακίνητη περιουσία του δημοσίου που ανέρχεται στα 700.000.000 ευρώ; Γιατί βάζουν φυλακή τον φτωχό κοσμάκη που χρωστάει 2.000 και 3.000 ευρώ ενώ αφήνει όλους εκείνους που μας φέρανε σε αυτήν την κατάσταση να ζούνε σαν βασιλιάδες; Γιατί να τους έχουμε συνέταιρους στα ίδια μας τα σπίτια, στις δουλειές μας που με τόσο κόπο δημιουργήσαμε; Γιατί ο παππούς μου που δούλεψε 40 χρόνια σαν το σκυλί και δεν τα βγάζει εύκολα πέρα να πρέπει να του κόψουμε την τελευταία μπουκιά από το στόμα; Όλα αυτά τα ''γιατί'' ξέρω πως δεν θα μου τα απαντήσει κανείς... είμαστε απλοί θεατές σε όλη αυτή τη μαύρη σκιά που μας περικυκλώνει επικίνδυνα... είμαστε απλά θύματα ενός παγκόσμιου σχεδίου για πλήρη υποταγή... Όμως ελπίζω... προσπαθώ να χαμογελώ... εύχομαι η αντίδραση του κόσμου να συνεχιστεί και να γίνουμε όλοι μια δυνατή φωνή που θα νικήσει... προσεύχομαι να επιβιώσουμε από αυτόν τον ψυχολογικό πόλεμο που μας κάνουν...και θα τα καταφέρουμε! Γιατί πάντα...μετά από την καταιγίδα...βγαίνει ο ήλιος... Και μεις οι Έλληνες έχουμε αποδείξει πως είμαστε μαχητές!!! katia
