Με πιάνει πανικός. Τέρμα το είκοσι ''κάτι'';
Kάποτε ήμουν 20 κάτι και τίποτα δεν με σταματούσε. Τι κι αν ο χρόνος κυλούσε δίπλα μου σαν άνεμος; Όλα ήταν ανώδυνα και γλυκά. Ίσα ίσα που ανυπομονούσα να μεγαλώσω. Και να...μεγάλωσα...σε χρόνο μηδέν...
Και; Τι έγινε; Tι κατάφερα με την ανυπομονεσία μου;
Αρχίζουν να με πιάνουν τα υπαρξιακά μου: τι έχω κάνει σε αυτή τη ζωή;
Σκέφτομαι...σκέφτομαι...αλλά το μυαλό μου μοιάζει με θολωμένο βυθό. Δεν θυμάμαι τίποτα. Με πιάνει μελαγχολία και θέλω να κλάψω με μαύρο δάκρυ.
Εγώ που όταν η φίλες μου παθαίναν κρίσεις, τους έλεγα πως τα 30 είναι η καλύτερη ηλικία.Και δεν έλεγα ψέματα,απλά τώρα η σκέψη αυτή δεν με παρηγορεί ιδιαίτερα.
Προσπαθώ να σκεφτώ: γιατί το έλεγα πάντα αυτό;
Γιατί πάντα θεωρούσα πως στα τριάντα μια γυναίκα μπορεί να έχει τα περισσότερα από αυτά που πάντα ποθούσε: ελευθερία, οικονομική ανεξαρτησία, ομορφιά, δύναμη, εμπειρία.
Κάποιες τα έχουμε, κάποιες πάλι όχι. Κάποιες πραγματοποιήσαμε τα όνειρα μας και κάποιες τα είδαμε να γκρεμίζονται σαν κάστρα στην άμμο μέσα σε ένα λεπτό.
Ίσως να φταίει και το ανικανοποίητο που μας αναστατώνει την ψυχή. Ίσως να φταίει που είμαστε θηλυκά και φοβόμαστε μην χάσουμε κάτι από την λάμψη μας...
Όμως στο τέλος...πιστεύω πως αυτό που δεν φθείρεται ποτέ από τον χρόνο δεν είναι η λάμψη του σώματος...αλλά η λάμψη της ψυχής...
Στο τέλος, αυτό που μετράει είναι να νιώσεις και να πεις ''έζησα'' , ''αγάπησα'' , ''αγαπήθηκα'' ...
Katia
