Η αδρεναλίνη σου όμως έχει βαρέσει κόκκινο και η ανάσα σου είναι αυτή που σε προδίδει στο λεπτό.'Ηταν και πάλι εκείνος.Εκείνος που βίασε την αθωότητα σου...τον κόσμο σου όλο.Ονειρεύτηκες ακόμα μια φορά πως σε κυνηγούσε να σου κάνει κακό...Και να σκεφτεί κανείς ότι πάνε τόσα χρόνια από εκείνο το βράδυ που άλλαξαν τα πάντα...
Δεν έχει σημασία αν φοβάσαι τον βιαστή των εφηβικών χρόνων σου...τον θάνατο ή την μοναξιά...Η πληγή μένει εκεί και σε κοιτάζει περήφανη για να σου θυμίζει όλα όσα θες να ξεχάσεις...
Στο τέλος όμως εσύ είσαι και πάλι εκεί.
Δυνατή κι ας λύγισες χθες.Σηκώθηκες και πάλι στα πόδια σου...κι ας έκλαψες χθες.Είσαι δυνατή και πρέπει να είσαι περήφανη που κατάφερες να επιβιώσεις μέσα από έναν εφιάλτη.
Έναν εφιάλτη που...πραγματικά υπήρξε...
Katia
