Όσοι τους έβλεπαν μαζί έλεγαν πως έχουν γεννηθεί ο ένας για τον άλλον.Ο έρωτας τους τόσο δυνατός...σχεδόν παράλογος...
Η ζήλια παραμόνευε σε κάθε τους κίνηση και δηλητηρίαζε την αγνότητα της ψυχής τους.Περάσανε ανεπανάληπτες στιγμές ευτυχίας που κανένας νους δεν είναι ικανός να καταλάβει...
Μέχρι που ήρθε το τέλος...Ίσως ήταν κακό το timing,ίσως έπρεπε να γίνει...κανείς δεν ξέρει,κανείς δεν έμαθε ποτέ...
Τα χρόνια περάσανε μα οι καρδιές δεν ξεχάσανε.Το σώμα μπορεί να προχωρούσε μπροστά,αλλά η ψυχή έμενε πίσω...εκεί...κάπου στο άλλο της μισό...
Η ζωή προχώρησε αλλά όχι εκείνοι.Η μοίρα δεν τους άφησε.Κανένα όνειρο,κανένα τραγούδι.όλα γύριζαν γύρω από εκείνους.
Εκείνη συμβιβασμένη με μια χλιαρή σχέση και εκείνος μόνος,ανήμπορος να βρει τον έρωτα...όσο κι αν έψαξε...όσο κι αν προσπάθησε...
Ώσπου αποφάσισε να διεκδικήσει αυτό που του ανήκει: εκείνη.
Δεν ήταν εύκολο να τον πιστέψει μετά από τόσα χρόνια.Φοβόταν να εγκαταλείψει την συνήθεια,την ασφάλεια του βολέματος. Έτρεμε να αντιμετωπίσει τον έρωτα και την ευτυχία.
Προς στιγμήν προτιμούσε να βουλιάζει στο ατελείωτο τίποτα.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή...που εκείνος την βρήκε και την έπιασε από τα μπράτσα για να νιώσει την δύναμη της αγάπης του.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή που την κοίταξε τόσο βαθειά που έφτασε μέσα της.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή που της ψιθύρισε ότι θέλουν να ζήσουν για πάντα μαζί.
Τότε εκείνη λύγισε...τον φίλησε με πάθος,ανύμπορη να απαρνηθεί όσο η καρδιά της πρόσταζε όλα αυτά τα χρόνια.
Αποφασισε να πάρει την ζωή στα χέρια της και να ζήσει ευτυχισμένη με τον άντρα που τόσο αγαπούσε...
Και τότε κατάλαβε...ότι η μοίρα είναι στα δικά της χέρια και ότι απλά έπρεπε να αποφασίσει πως θέλει να είναι ευτυχισμένη...
Katia
