Δεν θέλω να ανάψω τα Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια του δέντρου μου...ο μπαμπάς μου δεν είναι καλά και αυτό με σκοτώνει...
Περιμένω από ώρα σε ώρα να μάθω τι έγινε με τον γιατρό που πήγε. Δεν έχει σημασία τι έγινε,σημασία έχει πόσο μεγάλη θλίψη αισθάνομαι και πόσο πολύ φοβάμαι.
Είμαι έγκυος...χα'ι'δεύω τον γιο μου και αφήνομαι στο τραγούδι μου.
Κλαίω...κλαίω γιατί φοβάμαι μη μου πάθει κάτι...
Κλαίω γιατί δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς εκείνον...
Κλαίω γιατί λυπάμαι που δεν νιώθει καλά...
Κλαίω γιατί αισθάνομαι ανήμπορη...
Είναι ,ήταν και θα είναι πάντα το στήριγμα της οικογένειας μας.΄Όσα λάθη κι αν έκανε,όσα παραπάνω σ΄αγαπώ κι αν ήθελα να μου πει, όσες περισσότερες αγκαλιές κι αν ήθελα να μου δώσει...
Είναι εκείνη η ανιδιοτελής αγάπη που ότι κι αν συμβεί το συγχωρείς.
Που ότι κι αν γίνει είσαι πάντα εκεί δίπλα του ,γιατί απλά είσαι ένα κομμάτι από εκείνον.
Μη με βλέπετε που σας μιλώ για άλλα πράγματα,που προσποιούμαι την αισιόδοξη και την δυνατή. Ο φόβος έχει φωλιάσει βαθιά μέσα μου.
Κοιτάζω την κοιλιά μου που φουσκώνει μέρα με τη μέρα.Αγγίζω τρυφερά το πλάσμα που μεγαλώνει μέσα μου και αφήνω τα δάκρυα να τον μουσκέψουν.
''Συγχώρεσε με ....δεν θέλω να σε στεναχωρώ...'' του ψιθυρίζω γλυκά...
Κοντοστέκομαι για μια στιγμή και αλλάζω αμέσως γνώμη.
''Σήμερα αγάπη μου πήρες το πρώτο σου μάθημα...σήμερα ένιωσες πόσο πολύ πονάει η αγάπη...μπορεί να σου ματώνει την καρδιά...αλλά αξίζει γιατί μονάχα έτσι καταφέρνεις να ζεις...''
Katia
