Σου κρατά το χέρι κι συ του κρατάς μυστικά.Προσπαθείς να αφήσεις τον ήλιο που σε γαργαλά,να κάψει τις παράξενες σκέψεις σου.
Ακόμα και ο αέρας που μπαίνει απ΄το παράθυρο ,δεν είναι ικανός να σε παρασύρει από την ανεξήγητη στιγμιαία θλίψη σου...
Στο ράδιο ακούγεται το ''πόσο πολύ σ΄αγάπησα'' του Χρήστου Θηβαίου.Απ΄τα χείλη του βγαίνουν αρμονικές νότες που σε ταξιδεύουν γλυκά.
Γιατί να το κάνουμε αυτό εμείς οι γυναίκες;Αναρωτήθηκες σιωπηλά...Γιατί να μην είμαστε απλά ευτυχισμένες;Γιατί πάντα να ψάχνουμε το κάτι παραπάνω,ενώ μπορεί να τα έχουμε όλα;
Φτάνει πια.Αποφασίζεις να εγκαταλείψεις την γυναικεία σου φύση που σου προκαλεί αναίτια προβλήματα και αρχίζεις να μοιράζεσαι την αθώα ευτυχία του.
Σε ρωτάει τι έχεις και συ κλασικά απαντάς ''τίποτα''!Γυρνάς το βλέμμα και χαζεύεις το τοπίο...Αναστενάζεις και σκέφτεσαι πως τελικά εμείς οι γυναίκες...είμαστε μία απέραντη άβυσσος...
Katia
