Στο ραδιόφωνο πρώτη είδηση ο άγριος ξυλοδαρμός μίας μεσήλικης στα Πετράλωνα.Ένας Μαροκινός και ένας Πακιστανός,αφού λήστεψαν την άτυχη γυναίκα την χτυπήσανε τόσο άσχημα που κόντεψε να χάσει την ζωή της.Τα αλλεπάλληλα χτυπήματα στο πρόσωπο την παραμόρφωσαν σε τέτοιο βαθμό που οι γιατροί αδυνατούσαν να βρουν σε πιο σημείο βρίσκεται η μύτη της!Η γυναίκα βρίσκεται όπως είναι φυσικό επόμενο σε κατάσταση σοκ,όπως και όλα τα κοντινά της πρόσωπα.
Κλείνω αμέσως το ράδιο και αφήνομαι στα σχόλια των φίλων μου.Είναι όλοι θυμωμένοι και νιώθουν ξένοι στην ίδια τους τη χώρα. Είναι εξαγριωμένοι με την όλη κατάσταση.Αισθάνονται λες και είναι εκείνοι οι αλλοδαποί στην Αθήνα.
Που θα πάει αυτή η κατάσταση αναρωτιέμαι; Τι θα γίνει σε 10 χρόνια αφού ήδη έχουμε χάσει τον έλεγχο;Θα είμαστε αιχμάλωτοι στην ίδια μας την γειτονιά;Θα φοβόμαστε να βγούμε απ΄το σπίτι μας;Θα σκεφτόμαστε αν θα πρέπει να φέρουμε τα παιδιά μας σε αυτή τη χώρα,που κανείς δεν προστατεύει τα εδάφη μας που με τόσο κόπο και με τόσο αίμα κρατήσαμε;
...Απελπίζομαι...όσο αισιόδοξος άνθρωπος κι αν συνηθίζω να είμαι,αυτή τη στιγμή δυσκολεύομαι να σκεφτώ θετικά. Αισθάνομαι οργή. Οργή για το κράτος που δεν κάνει τίποτα. Οργή για τους λαθρομετανάστες που δεν σέβονται την χώρα που τους φιλοξενεί,αλλά αντιθέτως φέρονται με μίσος και με βία.
Το μόνο που μπορώ να πω είναι περαστικά σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που πέφτουν θύματα βίας. Το μόνο που μπορώ να κάνω...είναι μια ευχή...ότι όλα αυτά κάποτε να τελειώσουν και να ζήσουμε και μεις στην χώρα εκείνη που κάποτε μύριζε Ελλάδα...
Katia
