Και να που ο βάτραχος μου δεν έγινε πρίγκηπας όταν τον φίλησα.
Και να που το καλοκαιρινό μου φλερτ στην Νάξο από πορτιέρης σε club, έγινε περιπτεράς, κάπου εκεί...στα στενά που ξημεροβραδιαζόμασταν μετά απ΄το ξενύχτι.
Και να που οι γονείς μου δεν είναι οι απόλυτοι εχθροί μου,αλλά οι μοναδικοί άνθρωποι που μ΄αγαπούν αληθινά.
Και να που ο έρωτας της ζωής μου δεν ήρθε πάνω σε ένα άσπρο άλογο,αλλά πάνω σε ένα λερωμένο σκουτεράκι.
...Να μαι κι΄γω, σε μια γωνιά που πλέον δεν θέλω ανούσια πράγματα στην ζωή μου, αλλά μικρά και ουσιαστικά: τους ανθρώπους που αγαπώ...μια γλυκιά αγκαλιά...ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη...μία ζεστή κούπα καφέ......ένα όμορφο χειμωνιάτικο πρωινό...
Τι κι αν όλα άλλαξαν; Τι κι αν ο βάτραχος που φίλησα δεν έγινε πρίγκηπας; Μου αρκεί που απλά...έμαθα να ζω...
Katia