Φωτό: © Fotolia
Φωτό: © Fotolia
Κάποτε όλα μοιάζαν τόσο απλά...
Είχαμε υπομονή και άφθονο ρομαντισμό μέσα μας. Δεν ''συμβιβαζόμασταν'' με τίποτα λιγότερο από έναν όμορφο ιππότη του γούστου μας, πάνω σε ένα κατάλευκο άλογο.
Έναν ιππότη που ποτέ δεν θα μας μίλαγε άσχημα.
Έναν ιππότη που θα ήταν πρόθυμος να θυσιάσει τα πάντα για μας.
Κι όμως...τα πράγματα δεν είναι έτσι γιατί απλά δεν ονειρεύομαστε,αλλά ζούμε και υπάρχουμε στην πραγματικότητα.
Ο ιππότης σου θα ρευτεί μετά από τρία σουβλάκια και πέντε μπύρες που ήπιε.
Θα ξεχάσει τα γενέθλια σου.
Θα σου φωνάξει πάνω στα νεύρα του.
Η διαφορά είναι μία:
Δεν άλλαξε μόνο το όνειρο σου...άλλαξες και συ.
Πλέον είσαι ανεξάρτητη,δυναμική και καλά ψημένη από την ζωή. Έχεις γνωρίσει κάθε καρυδιάς καρύδι και έχεις εξαντλήσει κάθε ίχνος υπομονής και επιμονής για να ανακαλύψεις τι κρύβεται πίσω από αυτόν τον άντρα που μόλις γνώρισες.Οπότε που χρόνος να δεις αν όντως αυτός ο άντρας είναι ο έρωτας της ζωής σου ή όχι;
Νομίζουμε ότι τα έχουμε όλα...και ότι δεν χρειαζόμαστε τίποτα και κανέναν.Αλλά όση ελευθερία και ανεξαρτησία αν έχουμε,όσο κι αν στεκόμαστε στα πόδια μας...πάντα μέσα μας θα είμαστε άδειες και κενές.Και δεν αναφέρομαι μονάχα στις γυναίκες.Γιατί η μοναξιά δεν έχει ούτε φύλο ,ούτε ηλικία.
Τελικά δεν μένει τίποτε άλλο πέρα από ένα κοινωνικό status .
Μπορεί οι σχέσεις να έχουν δυσκολέψει πάρα πολύ,αλλά κάθε δάκρυ τους αξίζει.
Κάθε αγώνας ανταμείβεται με την απόλυτη γαλήνη και αρμονία.
Κάθε αγώνας ανταμείβεται με την απόλυτη γαλήνη και αρμονία.
Μήπως λοιπόν πρέπει να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία στους καινούργιους ανθρώπους που γνωρίζουμε;
Γιατί να μην ξεχνάμε πως...κάθε φορά που κλείνουμε την πόρτα πίσω μας ,στο δικό μας διαμέρισμα...το χαμόγελο σβήνει και το μόνο που μένει είναι η μοναξιά...
Katia