Ο μικρός μου ´´τυραννόσαυρος´´ όπως τον αποκαλώ, είναι ένα παντοδύναμο πλάσμα. Κάνει τους πάντες να τρέχουν πανικόβλητοι για να ικανοποιήσουν κάθε του επιθύμια. Έχει μετατρέψει το άλλοτε τακτοποιήμενο minimal ασπρόμαυρο σπίτι μου, σε πολύχρωμη παιδική χαρά. Έχει εξαφανίσει τη λέξη ´´ύπνος´´ από το λεξιλόγιο μου και φυσικά με έχει ´´χωρίσεί´ από το κρεβάτι του αγαπημένου μου, χωρίς καμία απολύτως διαπραγμάτευση!
Κι γω εδώ...να παλεύω με νύχια και με δόντια για να μην ξεχάσω ότι είμαι γυναίκα και πως είχα ζωή και πριν από αυτόν!
Τι να πει κανείς για αυτή την εμπειρία...Μέρα με τη μέρα βλέπω αυτό το μικρό και όμορφο θαυματάκι που βγήκε από μέσα μου να μεγαλώνει και καθορίζει τη ζωή μου όλο και πιο πολύ.
Η αίσθηση της ανεμελιάς χάθηκε μαζί με κάτι παλιές φωτογραφίες που ξεθώριασαν στο πέρασμα του χρόνου...
Μα δεν μετανιώνω ούτε λεπτό...απλά συνειδητοποιώ πως σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν χαρίζεται. Έπρεπε να θυσιάσω τον εγωκεντρικό εαυτούλη μου για να νιώσω την απολύτη ευτυχία που λέγεται μητρότητα.
Αυτός ο μικρός τυρρανόσαυρος είναι ένα θαύμα!Το δικό μου θαύμα, που γεννήθηκε μέσα από έναν έρωτα που ζωντάνεψε τη ψυχή μου.
Μόνο όταν τον κοιτάζω νιώθω πλήρης γιατί είναι το δημιουργικότερο πράγμα στη ζωή μου...
Κι ας χρειάζεται να κανονίσω δυο μέρες πριν για να πάω μία ώρα για ένα καφέ...
Κι ας έχει γεμίσει το πάτωμα με λερωμένες πάνες...
Κι ας έπεσε το στητό μου στήθος στα πατώματα...
Αυτό το μικρό μικρό αγοράκι, μου έμαθε και πάλι να ζω...να αναπνέω...να ελπίζω...να χαμογελώ...
Σ´ευχαριστώ μωρό μου...σ´αγαπώ.
