Ναι...Πίστευα...
Μέχρι που βρέθηκα κι γω στη θέση της κάθε γυναίκας μάνας που το επάγγελμα της είναι οικιακά. Μέχρι που βρέθηκα κι γω απέναντι από εκείνο το περιποιημένο κοριτσάκι που κρυφογελάει ειρωνικά στην απάντηση μου ΄όικιακά'' όταν με ρωτάει τι επαγγέλλομαι...
''Εκεί που ήσουν ήμουνα και εκεί που είσαι θα΄ρθω'' λέει η γιαγιά μου και πόσο δίκιο έχει.
Ναι δεν υπάρχουν ωράρια, αλλά 24ωρη βάση. Δεν υπάρχει ανεμελιά, ελευθερία και ύπνος. Υπάρχει ένα συνεχές τρέξιμο που δεν έχει τελειωμό. Μια απέραντη ευθύνη στο να αναθρέψεις ένα πλάσμα που ξεκινά μαζί σου απ΄το μηδέν. Μία ψυχή που αν δεν προσέξεις , μπορεί να την πληγώσεις ανεπανόρθωτα για όλη της τη ζωή. Ένα μικρό ανθρωπάκι για το οποίο είσαι υπεύθυνη για την ζωή του ,για την καρδιά του και για την σωματική του ακεραιότητα. Ένα πλάσμα που κρέμεται από σένα για το κάθε τι.
Κι ύστερα... κι ύστερα έχουμε και τον έρωτα μας.Τον άντρα μας.Για τον οποίο πρέπει να προσέχουμε το σώμα μας,την εμφάνισή μας και να μην κυκλοφορούμε με λερωμένες μπλούζες απ΄τις κρέμες ή σαν τις αρκούδες γιατί δεν προλάβαμε ούτε και σήμερα να κάνουμε αποτρίχωση.Τον άντρα μας, που οφείλουμε να του θυμίζουμε τους λόγους για τους οποίους μας ερωτεύτηκε προτού γίνουμε μάνες.
Και μέσα σε όλα αυτά έχουμε και ένα σπίτι με χίλιες δουλειές που πρέπει να γίνονται καθημερινά , για να ζούμε σε ένα όμορφο περιβάλλον, στη φωλίτσα μας.
Και που χρόνος προσωπικός; Ελάχιστος εώς μηδαμινός...Πώς να χαλαρώσεις όταν είσαι μάνα; Όταν είσαι γυναίκα;
Μέσα σε όλο αυτό το τρέξιμο, μέσα σε όλο αυτό το άγχος να είμαι τέλεια σύζυγος,μάνα,νοικοκυρά, φίλη, γυναίκα, θα σας πω πως δεν υπάρχει ομορφότερο συναίσθημα απ΄το να σε αγκαλιάζει σφιχτά ο άντρας σου και ο γιος σου και να νιώθεις πως θα σκάσεις από αγάπη.Θα σας πω πως όλη η κούραση και τα ξενύχτια του κόσμου ξεχνιούνται με ένα βλέμμα, ένα φιλί, μια αγκαλιά...
Τελικά, το να φροντίζεις αυτούς που αγαπάς είναι το ομορφότερο και δυσκολότερο επάγγελμα του κόσμου!
katia
