ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΣΟΥ
ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ;;… ΔΕΣ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ!!
Ένα βράδυ λαμβάνω ένα μήνυμα από σένα… σχεδόν 2 χρόνια μετά
τον χωρισμό μας!! Ένα μήνυμα που με γέμισε θλίψη, απογοήτευση, απελπισία,
έλλειψη, ανασφάλεια, θυμό και άλλα ψυχικά απόβλητα που είχαν καιρό να κάνουν
την εμφάνισή τους στην ήρεμη ζωή μου. Ένιωσα βαθειά μέσα μου αυτό το αίσθημα
εξάρτησης, τόσο γνώριμο που ήταν σαν να ξαναζούσα αυτή τη σχέση με όλο το
πάθος, τους καυγάδες, τα κλάματα, τη μοναξιά, τον φόβο… Αυτόν τον φόβο που
πιστεύω οι περισσότερες γυναίκες έχουν βιώσει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή
τους. Τότε που έζησαν τον μεγάλο τους έρωτα πιστεύοντας πως είναι ο ένας και ο
μοναδικός. Αυτός ο ιδανικός άνδρας για τον οποίο η καθεμιά μας θα έκανε τα
πάντα… και πολλές φορές κάνουμε τα πάντα!! Για αυτή την ιδανική σχέση… βάζουμε
στην άκρη τα θέλω μας, παραχωρούμαστε τόσο που τελικά ξεχνάμε να ζούμε για μας!!
Φυσικά, όταν είμαστε μέσα στη σχέση… δεν τα βλέπουμε αυτά! Βλέπουμε πως είμαστε
καλά, υγιείς, ευτυχισμένες… Τι γίνεται, όμως, όταν αυτή η σχέση τελειώσει;
Είτε
την τελειώσουμε εμείς είτε την τελειώσει ο άλλος… είναι ένα και το αυτό. Εμείς,
σαν γυναίκες που μας έμαθαν πως τα πάντα στη ζωή είναι να έχεις έναν υπέροχο
σύντροφο να σε αγαπάει και να σε προσέχει… πέφτουμε στα πατώματα. Γιατί, πολύ
απλά… κανείς δεν μας έμαθε πως, για να βρούμε τον ιδανικό σύντροφο, θα πρέπει
πρώτα εμείς οι ίδιες να μάθουμε να αγαπάμε και να προσέχουμε τον εαυτό μας. Ο
ιδανικός σύντροφος υπάρχει, αλλά δεν θα πρέπει να είναι στη ζωή μας για να μας
γεμίσει τα κενά και να μας καλύψει τις ανασφάλειές μας……
Χωρίζουμε, λοιπόν, και χάνεται η Γη κάτω από τα πόδια μας.
Δεν ζούμε πλέον, δεν δημιουργούμε, δεν ονειρευόμαστε! Κυλάνε οι μέρες πιο
γκρίζες κι απ’ το χρώμα γκρι κι εμείς βιώνουμε τη μία καταθλιπτική κρίση μετά
την άλλη. Λες και κάποιος μας έκοψε την παροχή του οξυγόνου και φυτοζωούμε. Ή
μήπως ήμασταν πριν στη μηχανική υποστήριξη και κάποιος μας τράβηξε την πρίζα;
Αυτό σίγουρα δεν μπορούμε να το ξεχωρίσουμε τους πρώτους μήνες μετά τον χωρισμό
που, εκτός από τη θλίψη μας, μας χτυπάνε την πόρτα και οι ενοχές για όσα κάναμε
ή δεν κάναμε και έφτασε η σχέση μας στον χωρισμό. Γιατί η γυναίκα, που σαν
ύπαρξη ζούσε τόσα χρόνια σε μία κοινωνία που την ήθελε υποτιμημένη και “υποδουλωμένη”
στους άνδρες, υποσυνείδητα θα νιώσει ενοχές. Φταίει, δεν φταίει… Μην ξεχνάμε
και την αρχέγονη ενοχή της αποκοπής από τον Θεό, όπου κι εκεί στη γυναίκα
αποδόθηκε όλο το φταίξιμο!
Κι όμως, μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα… υπάρχει φως! Κάπου
μέσα μας υπάρχει ένα τόσο δα φωτάκι, φαινομενικά μικρό, που είναι ικανό να μας
βγάλει από όλο αυτό το σκοτάδι. Να μας βοηθήσει να πάρουμε πίσω τη δύναμή μας,
να σταθούμε όρθιες με τα δυο μας πόδια γερά στη Γη μπροστά στον καθρέφτη μας
και να πούμε: “ Ύπαρξή μου, θέλω να σε γνωρίσω, θέλω να σε αγαπήσω, θέλω να
μάθω να ζω μες την αγάπη.” Και αυτή θα είναι η στιγμή που θα έχουμε βάλει την
προσοχή μας στη διάθεσή μας για ζωή. Γιατί, όσο κι αν πονάμε και αν λέμε πως
προτιμάμε να πεθάνουμε παρά να ζούμε μακριά του… ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ!!
Υπάρχει ζωή και μετά από αυτόν, υπάρχει δημιουργία… Ο ήλιος συνεχίζει να
βγαίνει όσες μπόρες κι αν υπάρξουν. Δεν το βάζει κάτω! Κι αφού μπορεί ο ήλιος
που είναι Πηγή ζωής και ζεστασιάς… σίγουρα μπορούμε κι εμείς!
Αγαπημένε μου πρώην σύντροφε, σ’ ευχαριστώ! Σ’ ευχαριστώ από
τα βάθη της ύπαρξής μου! Χωρίς εσένα ίσως να μην ανακάλυπτα ποτέ τη δύναμή μου
ως ύπαρξη. Ίσως να μην μάθαινα ποτέ πως το να πονάω δεν είναι αγάπη. Γιατί
έμαθα πως… όπου υπάρχει πόνος δεν υπάρχει αγάπη! Και μιλάω για την αληθινή
αγάπη! Αυτή που δημιουργεί, εξελίσσει, ενώνει… Αυτή που δεν προάγει την
έλλειψη, την εξάρτηση, τη στασιμότητα... Αγάπη δεν είναι αυτό που μας έμαθαν τα
βιώματα των άλλων ή τα ερωτικά τραγούδια πόνου. Η αγάπη είναι μόνο χαρά! Ας
ανακαλύψουμε, λοιπόν, όλα όσα μας δίνουν χαρά για να νιώσουμε ευτυχισμένες, να
το πέμψουμε και να έλξουμε το ιδανικό στη ζωή μας.
Ένα άρθρο από μια φίλη αναγνώστρια την Άννα,την ευχαριστούμε πολύ που μοιράστηκε τις σκέψεις της!
