...Κοιτάζω παλιές φωτογραφίες...βλέπω τις υπέροχες ψηλοτάκουνες γόβες μου και τα skinny jeans μου και συνειδητοποιώ πόσο μου λείψανε!
Ήθελα πολύ καιρό να γίνω μανούλα και δόξα το Θεό τα κατάφερα! Πόσο εύκολο όμως είναι να εγκαταλείπεις ,έστω και για λίγο τον εαυτό σου;
Το σώμα σου αλλάζει μέρα με τη μέρα. Όσο κι αν προσπαθείς να είσαι περιποιημένη και προσεχτική δεν παύεις να μοιάζεις ούτε λίγο ούτε πολύ με...μπαλόνι!Ξαφνικά είσαι ανίκανη ακόμα και τις κάλτσες σου να βάλεις ή να ανέβεις μία σκάλα βρε αδερφέ! Δεν βολεύεσαι πουθενά και η πίεση που δέχεται το διάφραγμα σου δυσκολεύει όλο και περισσότερο την αναπνοή!
Έχεις άγχος,πολύ άγχος...να είναι καλά το μωρό,πώς θα αντιμετωπίσεις τον τοκετό, πώς θα χάσεις τα κιλά και πάνω απ΄όλα πόσο πολύ θα αλλάξει η ζωή σου μετά τον ερχομό αυτού του πλάσματος.
Οι γύρω σου σε περιποιούνται...και ναι...στην αρχή είναι υπέροχο!Μετά όμως που έχουν δυσκολέψει τόσο τα πράγματα τίποτα δεν είναι ικανό να σε ικανοποιήσει.Το μόνο που θες είναι να περάσει γρήγορα ο καιρός και να γεννηθεί το μωρό σου υγιές! Τώρα καταλαβαίνεις γιατί εύχονται οι παλιότερες ΄΄καλή λευτεριά!΄΄ !
Και εκεί που έχεις απευδύσει...και κει που κλαις με μαύρο δάκρυ και δεν ξέρεις αν φταίνε οι ορμόνες ή το γεγονός ότι ντύθηκες με μεγάλη ευκολία αερόστατο τις απόκριες...αγγίζεις την κοιλιά σου και νιώθεις ένα θαύμα να κινείται μέσα σου,να αναπνέει μέσα από σένα,να ζει επειδή ζεις εσύ.
Είναι το μεγαλύτερο δώρο στη ζωή ενός ανθρώπου,είναι η δημιουργία και η προσδοκία για ένα καλύτερο αύριο.
Είναι εκείνο το αθώο παιδικό χαμόγελο που σε κάνει να πιστεύεις πως όλος ο κόσμος σου ανήκει...
katia
